In de twintig a dertiger jaere reed Leus Roelse as bodedienst in Domburg en omstreke. Toen de kerremesse d’r ankwam vroeg z’n zeune Lein Roelse(opa van Leo Roelse en Roel Gabriëlse) of ie ’t paerd van z’n vader kon gebruuke om de rieng te rieën. Da’s goed zei z’n vader, wan mee die daegen vier ik ook kerremesse en staet dat paerd toch ook me op stal.
Toen op zaeterdag de rieng gereë wier zat Leus in ’t cafe en zei tegen z’n knecht, kom we gaen is kieke bie ’t riengriejen of Lein een bitje steekt. Di aanhekomme droenken ze nog wat en gingen langs de baene ne Lein kieke.
Ze oefde nie lange te wachten, wan ie moest net gae rieje. Leus die in een goeie buu was zei: noe moe je zo oplette.
Lein zette an en gaf z’n paerd de sporen, di kwaemen ze vobie Leus, die op dat ohenblik “HO” riep.
“t paerd wist nie beter en stopte ohenblikkeluk, zodat ’n net vo de rienge stille stoeng mee Lein alf om z’n nikke . Iedereen lachte zich kapot, me Lein behreep d’r niks van.